“In juli gingen we met een groep jongeren op Missiereis naar Italië. Een hele toffe ervaring waar ik graag wat over deel.”

“Voor we richting Italië vertrokken hebben we elkaar een paar keer gezien als groep. Deze avonden stonden in het teken van training door CAMA Zending, met elkaar eten en kennis maken. We hadden goede gesprekken, dachten met elkaar na over geloven en de missie van onze reis. Achteraf zie ik dat deze avonden heel waardevol waren en een mooie basis hebben gelegd voor onze reis.

Vol programma
In Italië wachtte ons een vol programma. Op zondag bezochten we de lokale gemeente. Met elkaar hebben we daar gebeden, gezongen en nagedacht over wat het betekent het lichaam van Christus te zijn. Als groep mochten we ook 2 nummers zingen tijdens de dienst. Prachtig om met elkaar God groot te maken en bijzonder om te zien hoe God werkt in deze gemeente.

Door de week heen hebben we veel verschillende dingen gedaan. We hielpen bij een zomerkamp voor kinderen zonder enige christelijke achtergrond. Hier leren ze over de Bijbel en hebben gezelligheid met elkaar. Verder hielpen we mee in een vluchtelingencentrum, hadden we een sportochtend met een groep vluchtelingen en reikten we uit naar vluchtelingen in de straten van Milaan. Ook hebben we nauw opgetrokken met 2 Italiaanse kerken en met name ook met de jongeren van deze kerken.

Bijzondere momenten
Er zijn een aantal momenten die mij erg zijn bijgebleven. Allereerst denk ik aan de bergwandeling die we als groep hebben gemaakt. We hebben deze dag met elkaar nagedacht over thema’s als Gods plan met je leven, je gaven en talenten en het in praktijk brengen van je geloof. Hier kwamen mooie en bijzondere gesprekken uit voort. Soms liepen we in stilte om voor elkaar te bidden. Aan het einde van de wandeling kwamen we op een punt waar 3 kruizen op de berg stonden. Ieder voor zich dacht na over wat hij of zij aan de voet van het kruis wilde brengen. Een indrukwekkend en emotioneel moment voor ons als groep. We mochten hier met en voor elkaar bidden. ‘s avonds hadden we een gebedsavond met de lokale kerk die fantastisch aansloot op deze dag.

Als ik terugdenk aan de reis waren er ontzettend veel mooie en bijzondere momenten waarin we Gods aanwezigheid mochten ervaren. Het bracht ons als groep dicht bij elkaar. Ik had geen enkel moment en geen enkel onderdeel van de reis willen missen. Op missiereis gaan met andere jongeren is verbindend en verdiepend voor mijn persoonlijk geloof. God werkt op oneindig veel plekken en op veel verschillende manieren. In Italië heb ik een stukje van Zijn werk mogen zien en dat was ontzettend waardevol.

Al met al was dit een bijzondere en gezegende reis met prachtige mensen en ontmoetingen. God was er elke dag bij en met elkaar mochten we Hem groot maken en groeien in ons geloof. Een ervaring om niet snel te vergeten!”

Deelneemster CAMA ENVISION Missiereis Italië zomer 2024

CAMA ENVISION biedt missiereizen voor groepen en individuele jongeren.
Kijk op www.camazending.nl/envision voor meer informatie.

Wat zijn we als geloofsgemeenschap toch rijk met ons Seminarium. Als medewerker van Unie-ABC zie ik vanaf de zijlijn de studenten komen en gaan, ben ik tijdens hun lesdagen bij ons in het Baptist House getuige van de goede, persoonlijke sfeer die er onder hen onstaat, en lees ik de enthousiaste reacties die de studenten achterlaten als ze weer verder trekken. En nu, nu er een jaarlijkse tweedaagse Summerschool is, kan ik er als 'gewone gelovige' ook zelf van meesnoepen! En dat heb ik onlangs gedaan.

Groep baptistenvoorgangers knapt Joodse begraafplaats op. 

Israël. Alleen de naam ‘Israël’ zal al hele verschillende gevoelens oproepen. Sinds het gros van niet-Joden claimen dat hún God de God van Israël is en hún Redder de Messias van Israël is het al zoeken geweest: maar hoe verhouden wij ons nu dan tot elkaar? Als Jood en niet-Jood, als Jood en christen? In feite is dat de vraag die in veel van het Nieuwe Testament een antwoord krijgt.

Na 7 oktober 2023, min of meer een jaar geleden, ontvangt de vraag naar die onderlinge verhoudingen en de inmiddels gevonden antwoorden opnieuw onze aandacht. Terwijl de politiek en de samenleving meepraat en vaak ook schreeuwt, levert het ook binnen de kerk de nodige vragen op. Grote woorden, stevige stellingen, duidelijke kampen. Ook predikanten-groepjes kunnen zich theologisch goed stukbijten in Abraham, landbeloftes, uitverkiezing en ook eindtijdverwachtingen. Het gesprek daarover vliegt maar zo alle kanten op, getuig ik uit ervaring. Ik zit zelf namelijk bij een groepje baptistenpredikanten... Met de slotsom van dat soort discussies? Wat zijn we dankbaar voor Gods trouw aan het Joodse volk. Wat hébben we wel niet allemaal ontvangen ‘uit de Joden’! Maar ook: wat begrijpen we veel nog niet... En misschien snappen we nog wel het minste als het gaat over wat we nu moeten en kunnen dóen. Bidden, ja! Maar verder? Nog iets?

Nou, dat groepje vond een weg. De weg naar Borger. Naar de Joodse begraafplaats. Waar – om de helaas bekende antisemitische redenen – de zeer kleine Joodse gemeenschap in Drenthe zelf geen goede zorg meer voor kan dragen. Maar wie er met respect het hek opent, die snapt direct dat het wel een plek is die zorg verdient en ook kon gebruiken. Zo ontmoette in Borger het verlangen naar verbondenheid van een groepje baptistenpredikanten de nood van een groepje nazaten van een bijzonder volk. Van Gods volk, dat zich tot een bepaalde dag altijd veilig wist in Nederland om hun geloof in de God van Abraham, Isaak en Jakob te belijden. Schone stenen, hersteld hekwerk en veel weggebrachte takken en bladeren bleven na een goede dag werken - in plaats van praten - achter als een stille getuige van het verlangen dat ook dát belijden nog lang en voluit zal mogen blijven klinken in dit land.

Maurits Luth is regio-coördinator Noord bij Unie-ABC, predikant van de baptistengemeente Kampen, pionier bij de baptistengemeenten Dronten i.o. en IJsselmuiden i.o. en buitenpromovendus aan de Vrije Universiteit.

Wanneer was het nog normaal dat elke hotelkamer een Bijbel had? De Bijbel lijkt stilletjes weggebonjourd uit alle hotelketens. Eruit gewipt door een plakkerige afstandsbediening met een plastic gebruiksaanwijzing en een VT-wonen magazine.

Je ziet hem in de hedendaagse samenleving niet meer zo snel, de Bijbel, of christelijke uitingen überhaupt. In Almelo mocht vorig jaar ons oratoriumkoor ineens niet meer ‘The Messiah” van Händel uitvoeren in de stadhuishal. Dit vanwege het openbare karakter van het gebouw, wat nog nooit eerder een punt is geweest.  Gelukkig mag het in Hengelo en andere steden nog wel. Maar toch, het is een opvallende trend die hopelijk niet doorzet. Het uiten van liefde voor Christus onze Heer in openbare ruimten lijkt steeds vaker als aanstootgevend te worden gezien.

Deze cancelcultuur vind ik zorgwekkend; hoe we met elkaar omgaan: globaal, maar ook hier in Nederland. Wereldwijd is er een verharding gaande en woeden er oorlogen, maar ook hier in Nederland zien we een toename in radicalisering en polarisering. Voor nu ik wil me richten wat ons verbindt, richten op het Licht, in plaats van niet dat wat ons uit elkaar drijft. Zet maar eens een kaarsje voor een wand. De kaars geeft schaduw op de muur, maar de vlam niet. Licht overwint alles. Altijd. We moeten ons laten bemoedigen samen ons geloof te bundelen als een lichtstraal de wereld in. Hoop brengen. Verbroedering. Naastenliefde.

In 255 na Christus waarde de pest rond (hoewel men nu denkt met dat het dysenterie was) en was er weinig hoopgevend nieuws. Mensen zagen parallellen met Openbaringen en waren doodsbang. Ze sloten zich op in hun huizen. Cyprianus riep de Christenen op om hun angst los te laten. Met de hemel in het vooruitzicht zou hen immers ook niets in de weg staan niet te doen wat Christus ons voor deed: naastenliefde tonen. De christenen gingen de zieken verzorgen en de doden begraven. Zelf bleef Cyprianus ook actief helpen de pandemie te bestrijden. Hands on leiderschap. De daadkracht van de christenen maakte indruk, steeds meer mensen bekeerden zich, het geloof en vertrouwen in God groeide in Europa, door hun optreden, enorm. Cyprianus zelf werd op 14 september 258 onthoofd tijdens de christenvervolging van keizer Valerianus.  Toch kunnen van die tijd leren. Christen zijn is niet voorzeggen, maar voorleven. ‘The proof is in the pudding’. Samen. Geloven doen we samen. Dat is ook de kracht van de Unie-ABC: Samen.

We vinden het belangrijk als bestuur ook zichtbaar en benaderbaar te zijn voor alle broeders en zusters, gemeenteleden en -raden. Vanuit bestuur faciliteren wat nodig is om gemeenten te laten groeien (of voort te laten bestaan), mét behoud van eigen identiteit en cultuur en ruimte voor geloofsontwikkeling. Het is goed dat we daarin niet een betuttelende houding aannemen maar uit nodigend blijven samen op weg te gaan, samen te treden in Christus’ voetsporen. De horizontale verbinding ís de uitnodiging om te komen tot de verticale: tot God. Ik geloof in dienend leiderschap, geef graag leiding ‘met de voeten in de klei’. Als nieuw bestuurslid zie ik er naar uit kennis te maken met gemeenten, diensten mee te vieren of een avond bij te wonen in jouw gemeente. Hierbij uitgenodigd, me vooral daartoe uit te nodigen! 

Samen zijn we kerk, samen zijn we christen. Samen volgen we onze Heer. Samen zijn we de Unie-ABC. Samen voorleven we in huidige maatschappij, hoe we liefdevol uit naam van de Allerhoogste kunnen samenleven met elkaar. Samen als levend onderdeel van Christus lichaam te verblijven.

Ruth Kruijshoop is bestuurslid bij Unie-ABC.