Lianne is voor een jaar uitgezonden naar Barcelona. Ze ziet het als een uitdaging om overal waar ze komt te getuigen van de hoop die in haar leeft. Regelmatig merkt ze de stem van de Heilige Geest op: ‘Vraag maar eens of ze Jezus kennen’.

Grote en kleine kerken, maar ook scholen, buurthuizen, sportzalen en zelfs een voormalige synagoge: door het hele land komen elke zondag Unie-ABC’ers in heel verschillende gebouwen bij elkaar om God te eren en elkaar te ontmoeten. Een tijdje geleden viel me dat op toen ik met de Unie-ABC-website bezig was.

In sommige landen is de toegang tot het evangelie vrijwel onmogelijk. Er zijn veel volken—vaak verspreid over meerdere landen—die nog nooit bereikt zijn met de boodschap van Jezus. Strikte naleving en handhaving van de islam door hun leiders zorgen ervoor dat velen binnen deze gemeenschappen nog nooit hebben gehoord van genade, nieuw leven en de Here Jezus. Voor kerken en zendingsorganisaties lijkt het een onmogelijke opgave om hen met het evangelie te bereiken.

Juist daarom raakte het me diep toen ik afgelopen week een echtpaar ontmoette uit Somalië. Door de omstandigheden in hun land moesten ze vluchten en kwamen ze, zoals zovelen uit hun gemeenschap, in de diaspora terecht. Op een nacht had de vrouw een bijzondere droom: de Heer verscheen aan haar. Ze was er volledig van ondersteboven. Verward en geschokt vroeg ze haar man: “Wie is deze man? Is dit Allah of Mohammed?”. Maar Allah heeft geen mannelijke of vrouwelijke vorm, dus hij kon het niet zijn. En Mohammed mag niet worden aanbeden.

De volgende nacht zag ze haar moeder in een droom met de Koran in haar hand. Ineens riep de vrouw spontaan naar haar moeder: “Jezus is de weg, de waarheid en het leven!” Ze had geen idee waar die woorden vandaan kwamen of wie Jezus was, maar ze moest ze uitspreken. Met afschuw reageerde haar moeder: “Je bent christen geworden!” Toen ervoer ze de omhelzing van de Heer en liet Hij haar de hemel zien.

Die woorden lieten haar niet los. Nieuwsgierig begon ze te zoeken op internet naar de betekenis van wat ze had gezegd. Tot haar verbazing ontdekte ze wie Jezus is. Op dat moment gaf ze haar leven volledig aan Hem over. Ze bedacht dat ze een soort Sjahada (Islamitische geloofsbelijdenis) moest uitspreken en op internet vond ze een gebed van overgave aan Jezus wat ze uitsprak. Zonder aarzelen nam ze afstand van de islam waarmee ze in de ogen van haar gemeenschap een afvallige werd.

Haar man stond nu voor een keuze: van haar scheiden of haar doden—het advies dat zijn familie hem gaf. Maar hij kon geen van beide. Vier jaar later kwam ook hij tot geloof in Jezus. Dit echtpaar speelt een cruciale rol in het trainen en begeleiden van hun Somalische volksgenoten die eveneens tot geloof zijn gekomen—zowel online als in persoonlijke ontmoetingen. Inmiddels blijkt een aanzienlijke groep Somaliërs tot Jezus te zijn gekomen, vaak terwijl ze in de diaspora leven en vrijwel altijd in het diepste geheim. Ook dit echtpaar blijft fysiek noodgedwongen onzichtbaar, want over hen is een fatwa uitgesproken—een doodvonnis. Maar online zijn ze met hun gezicht en echte namen in beeld.

Terwijl we spraken over de ontwikkeling van deze prille, verborgen gemeenschap, drong het tot me door hoe bijzonder dit moment was. We bespraken niets minder dan het ontstaan van de kerk van Jezus Christus onder een volk dat tot voor kort volledig onbereikt was. Het voelde alsof we een hoofdstuk uit het boek Handelingen in real-time voor onze ogen zagen afspelen. Wat een onbeschrijfelijke bemoediging!

God brengt de volken naar onze deur. Denk daar eens aan wanneer je hoort hoe negatief er vaak wordt gesproken over vluchtelingen en migranten. Hoeveel van deze, voor ons onbekende, mensen zijn in het verborgene al broeders en zusters in Christus? Velen van hen zijn losgerukt van hun familie en verlangen naar een gemeenschap die hen omarmt en helpt groeien in het geloof. God werkt krachtig binnen de islamitische wereld, en zelfs hier in Nederland mogen we daarvan niet alleen getuige zijn, maar er ook deel aan hebben.

Laten we onze kerken openstellen voor migranten en onze harten voor hen die Jezus nog niet kennen. Misschien zijn wij wel de familie waar ze zo naar verlangen.

Sinds een aantal jaren begin ik in januari het nieuwe jaar met een aantal dagen retraite. Een aantal dagen waarin ik me, samen met gelijkgestemden, terugtrek uit mijn dagelijkse routine en me echt even helemaal op God kan richten. Waarin ik niet bezig hoef met werk, gezin, huishouden, sociale verplichtingen etc. maar mijn tijd vul met Bijbellezen, bidden, goede gesprekken, luisteren en stilte. Ik geniet hier enorm van, het is als moeder in een druk gezin tenslotte al heerlijk om even een aantal dagen niet na te denken over planning, boodschappen, eten koken en de afwas! 

Deze dagen worden ingevuld aan de hand van een thema, met afgewisseld groepsmomenten en individuele verwerking. Helemaal goed, geweldig voorbereid en ieder jaar ontzettend leerzaam. Maar hetgeen voor mij ieder jaar toch het meest waardevolle is, is om even stil te staan, te stoppen met alles wat ik doe en me af te vragen waar ik eigenlijk allemaal mee bezig ben. Vragen als: Waar sta ik? Waar kom ik vandaan? Waar ga ik naartoe? Waar in mijn leven zie ik God aan het werk? Waar kan ik meer ruimte maken voor God om te werken?

Ieder jaar maak ik op deze wijze de balans op en stel mijzelf de centrale vraag: “Is mijn agenda een afspiegeling van mijn waarden?”. Als iemand in mijn agenda kijkt, kan hij/zij dan zien wat belangrijk is voor mij? Wie of wat bepaalt de inhoud van mijn agenda? Doe ik de dingen die ik zou moeten doen? Doe ik de dingen die ik wil doen? Doe ik de dingen die God wil dat ik doe?

Ik heb het nodig om daar eens af toe bewust bij stil te staan en mezelf te bevragen, weg van de drukte van het leven. Omdat ik anders de neiging heb gewoon maar door te gaan met wat ik doe, omdat ik het nou eenmaal altijd zo doe. Dan loopt het leven vol met activiteiten die zich opdringen; gezin, familie, werk, studie, vrienden, gemeente, sport en ontspanning. En God, die krijgt dan oneerbiedig gezegd “de restjes”. Dan merk ik dat de waarden uit mijn activiteiten gaan,  ik ze niet altijd meer doe uit gerichtheid op God, maar meer uit gewoonte. Door hier op te reflecteren kan ik tot de conclusie komen dat ik in sommige taken/activteiten nog wel of juist niet meer op mijn plek zit.

De periode na de retraite kom ik dan weer terug in het dagelijks leven en probeer ik in kleine stapjes te implementeren wat ik heb meegenomen. Voor mij betekent het dit jaar dat ik weer meer tijd wil nemen voor stille tijd. Ik ben vaak bezig met God, voor werk, studie of preekvoorbereiding. Maar dat verdrukt bij mij soms de stille tijd, waarbij ik bij God ben om gewoon bij God te zijn. Bijbellezen, bidden, zingen en luisteren om Hem te ontmoeten. Dus blok ik nu soms bewust wat tijd in mijn agenda. Geen schokkende veranderingen, maar wel meer nabijheid en gerichtheid op God. Meer intentioneel leven. 

Een retraite nemen en een paar dagen weg is niet voor iedereen weggelegd of kan als een te grote stap voelen. Maar jezelf de gewoonte aanleren om af en toe eens even stil te staan, misschien een dag(deel) te blokken in je agenda om eens kritisch na te denken en te reflecteren op waar je mee bezig bent en met welke hartsgesteldheid je dit doet, is in veel gevallen wel mogelijk en mijns inziens enorm waardevol! Dus ik daag je uit; ga ervoor en neem binnenkort eens even de tijd. Voor jezelf, of wellicht juist als gemeente(raad). Begin met de vraag: “Is mijn agenda een afspiegeling van mijn waarden?” en kijk en luister waar de Geest je naartoe wil leiden…

Natanja Corsèl is officemanager bij Unie-ABC en student aan het Seminarium.