Skip to main content

Vaandeldragers van de hoop

Bestaat toeval? Een interessante vraag waar je theologisch helemaal op los kunt gaan, als je wilt. Maar, maak je geen zorgen, dat ga ik nu niet doen. Wil ik het ultieme antwoord eigenlijk wel weten?  Zou ik dan misschien mijn verwondering kwijt kunnen raken? 

Vaandeldragers

Maar hoe kwam ik er op? Toeval of niet, afgelopen vrijdag rondde ik de laatste sessie van drie dagen af in een reeks van zes voor een mediation-opleiding en reed ik voldaan naar huis met het diploma op zak. Het aanbiedende instituut had hiervoor één van de meest ervaren mediators in Nederland als docent aangetrokken. Vrijdag zond zij ons heen als ‘vaandeldragers van de hoop’. Want dat is wat je als mediator kunt betekenen in een vastgelopen conflict tussen mensen die op de één of andere manier toch verder willen met elkaar. Ze hoop bieden, meenemen in een reis die leidt tot een oplossing van het conflict, het opruimen van belemmeringen voor een constructieve relatie.

Geloof Hoop en Liefde

De dag erna, op zaterdag houden  we binnen Unie-ABC de najaars-ALV van onze geloofsgemeenschap en waar spreekt Henk Bakker naar aanleiding van zijn nieuwe boek “Christus” onder andere over? Misschien raadt je het al. Inderdaad: Hoop! Over Geloof , Hoop en Liefde, waarbij de Hoop naar voren wordt geschoven Dat is toevallig, of toch niet? Zeg jij het maar. Het leidde bij mij tot verwondering. “Wat mooi, Heer”, dacht ik.  Jezus zendt ons ook heen als Vaandeldragers. Ik mag vaandeldrager van de hoop zijn in situaties van conflicten tussen mensen, maar ik en wij allemaal mogen ook Vaandeldragers van de Hoop (met hoofdletters) zijn.

Herkenningsteken

Vaandeldragers in het leger droegen een vaandel dat een cruciaal herkenningsteken was voor de troepen, vooral in de chaos van de strijd. In ceremoniën en optochten fungeert het vaandel als symbool van trots en eenheid. Het dragen van het vaandel is een eervolle taak, denk bijvoorbeeld maar aan de olympische spelen.

Jezus nodigt ons allemaal uit om vaandeeldragers te zijn van de hoop, maar ook Vaandeldragers van de Hoop. Wat een eer! Ik zie het al voor me, prachtige vaandels met daarop een teken van licht. Het licht dat in de wereld en in mijn leven,  is gekomen, het licht waarin we mogen leven en het licht waarmee beschenen worden als we met die vaandels de donkere wereld in trekken.

Draag je vaandel maar met trots. Het is een eer.

Harry Nieuwenhuizen is bestuurslid van Unie-ABC en sinds kort gediplomeerd mediator Vaandeldrager van de Hoop! 

Hoe krijgen we onze jongeren weer in de kerk?

Het valt in deze tijd niet mee voor veel jeugdleiders en ouders om jongeren uit de kerk op de activiteiten van de kerk te krijgen. Er lijkt een strijd te zijn in de agenda’s van jongeren als het gaat om school, sport, vrienden, werk en uiteindelijk nog ergens de activiteiten in de gemeente. Toen ik deze beschrijving deelde met een aantal van de jeugdwerkers in ons netwerk was er veel herkenning. Er is veel aan activiteiten, de agenda’s zitten overvol. Hoe krijgen we de jongeren weer naar onze club toe? En ik heb de indruk dat dit niet alleen voor jongeren en jeugdleiders geldt.

Andrew Root

Afgelopen dagen was Andrew Root in Nederland voor twee studiedagen (en de Begrijpend Leven Podcast). Andrew is professor in Amerika en heeft veel geschreven over jeugdwerk en praktische theologie. Hij is veel bezig met hoe we in deze tijd van minder kerkgang en moeilijk geloven (secularisatie) nog kerk kunnen zijn met elkaar, en welke boodschap daar dan bij hoort. Zijn laatste boek is vertaald in het Nederlands en heet ‘Wachten op God’.

Maandag mochten wij als jeugdwerkers met hem in gesprek gaan en gaf hij eerst een lezing over Jeugd en kerk in deze seculiere tijd genaamd 'Van het ding naar het verhaal'. Zijn centrale boodschap is dat we als westerse samenleving enorm zijn geseculariseerd. Ook in de kerk komen we veel sporen tegen. We richten ons op thema’s en activiteiten waar we grote vragen bij kunnen zetten of dit niet meer uit een seculiere wereld komt, dan uit de waarden van het koninkrijk van God. Root verwijst hierbij naar ‘Een seculiere tijd’, het indrukwekkende en prachtige boek van de katholieke filosoof Charles Taylor. Hij beschrijft dit proces van secularisatie en onze beperkingen door het ‘immanente frame’. Tot slot wijst hij ook richtingen aan om hieruit te komen. Root gebruikt dit boek regelmatig.

Maandag lag de focus op het jeugdwerk. Zowel in de kerk als in het jeugdwerk is deze secularisatie van grote invloed. We zijn enorm gericht op activiteiten, prestaties, we tellen de aantallen en we turven onze successen… eh zegeningen. Andrew Root is hier heel kritisch op. Hij nodigt ons uit om hier anders naar te kijken. Maar hoe moeten we dan kijken? Wat kunnen we hieraan doen?

Van het ding naar het persoonlijk verhaal

Volgens Andrew Root doen we er goed aan om ons niet te richten op wie er niet zijn, maar op wie er wel zijn. Ons niet te veel te richten op aantallen en dingen, maar op de verhalen die we met elkaar kunnen delen als we bij elkaar zijn. De jeugdavonden en de kerk zit vol met verhalen, waarom geven we dit niet alle ruimte om zo te laten zien wat er wel is? Dit hoeven overigens geen succesverhalen te zijn of verhalen die alleen vertellen hoe we door God zijn gered. Dat is natuurlijk niet verboden, maar het moet geen hoge standaard worden.

Juist de verhalen van moeite, kwetsbaarheid, gebrokenheid en soms ook radeloosheid brengen ons allemaal bij een diep besef van onze kwetsbaarheid als mens. En juist in deze tijd worden veel jongeren (en ouderen) geconfronteerd met hun kwetsbaarheid. Het delen hiervan en het zoeken naar hoopvolle tekenen kan enorm samenbinden.

Van het ding naar Gods verhaal

Behalve ons persoonlijke verhaal hebben we ook iets te vertellen over het goede leven met God. In plaats van onze vorming door de dingen die we doen, kunnen we ook worden gevormd door verhalen over het goede leven met God (the Good life). In plaats van te vertellen over wat we allemaal doen, kunnen we ook vertellen over wat onze motieven en drijfveren zijn. Waar doen we het voor en wat is voor ons de zin van datgene wat we doen? Op die manier laten we iets zien wat voor ons van waarde is. Zo gaan we van presteren en resultaten naar motieven en diepere waarden. Een stap verder is dan om ook de vraag te stellen hoe God in deze verhalen aanwezig is. Hoe komen we God op het spoor? Waar laat Hij iets van zichzelf zien? Iets van zijn liefde, hoop, ondersteuning, humor, wijsheid? Hoe kunnen we wakker worden in Gods wereld?

De geheimen van het koninkrijk van God

Dit verhaal van Andrew Root doet mij denken aan Mattheus 13 waar de leerlingen aan Jezus vragen waarom Hij verhalen vertelt aan de mensen. Jezus  antwoordt: Omdat het de bedoeling is dat jullie de geheimen van het Koninkrijk van God zullen begrijpen (vs.11). Soms kunnen we zelfs in de kerk enorm bezig zijn met dingen die minder belangrijk zijn in de ogen van God. Een belangrijk kenmerk van deze dingen is dat ze op korte termijn misschien nog wel iets kunnen bieden, maar op langere termijn spanning geven, strijd veroorzaken, moedeloos maken en uiteindelijk veel hoop wegnemen. Net als alle dingen in de samenleving die leeg blijken te zijn en ons oververmoeid of overspannen maken.

Hoe mooi is het dan om ons te richten op de verhalen die verwijzen naar onze diepere vragen en verlangens die onze kwetsbaarheid oproept. Hoe mooi is het dan om ook het verhaal van Gods Koninkrijk te blijven vertellen en te blijven voorleven. Om telkens weer wegen te vinden uit het ‘immanente frame’ dat ons belemmert.

Licht schijnt in en uit onze gebrokenheid

Het verhaal van het koninkrijk van God dat in Jezus tot ons is gekomen en dat in ons leven steeds meer vorm mag krijgen. Door ons zwakheid heen als een gebarsten kruik waarin een licht zit dat voorzichtig naar buiten schijnt, zegt Paulus (2Kor.4:7). Als we vertellen over de barsten in ons leven, kunnen we ook het licht opmerken dat er doorheen schijnt. En soms zien de mensen om ons heen dit licht beter schijnen dan dat we dit van onszelf zien. Dat maakt het delen met elkaar extra waardevol.

Ik hoorde van één van onze jeugdleiders dat ze in hun gemeente meer nadruk hebben gelegd op de kleinere groepen voor de jongeren. Op die manier lukt het beter om een band op te bouwen met elkaar, echt te delen wat hen bezighoudt en om elkaar te steunen in deze tijd vol met uitdagingen. Dit inspireerde mij weer, want verhalen met kwetsbaarheid komen niet heel makkelijk in een grote groep of vanaf het podium. Soms hebben we de vertrouwdheid nodig van de kleinere groep.

Ik hoop dat we dit in onze jeugdgroepen en onze gemeenten steeds meer zullen ontdekken. De kracht van het verhaal dat we elkaar vertellen en vóór leven, het laten zien van het goede leven met God door alle barsten van moeite en twijfel heen zodat we de geheimen van het Koninkrijk van God op het spoor komen. Jezus heeft beloofd dat zijn Geest ons daarin zal leiden. Ik wens onze jeugdleiders, onze jongeren en ook de anderen in de gemeente dit spoor toe, in de gezamenlijke hoop dat Christus terugkomt en zijn koninkrijk volledig werkelijkheid zal worden. 

Oh ja… de vraag in de titel is dus geen belangrijke vraag. De belangrijkste vraag waar Root ons op wijst, is de vraag: waar beweegt God in ons leven en in de levens van de mensen om ons heen? Hoe komen we Hem op het spoor en hoe kunnen we dit met elkaar delen en dit zichtbaar maken in de verhalen van al onze generaties? En hoe mooi is het als we iets van deze verhalen ook binnen en buiten de gemeente vertellen op onze regiodagen, ledenvergaderingen, gebedsmomenten en de Unie-ABC-app bijvoorbeeld. Ik zie hier naar uit.

Ronald van den Oever is regiocoördinator en jeugdwerkadviseur bij Unie-ABC.

Migratie is een grote kans voor het koninkrijk van God

Migratie, het is een onderwerp dat vaak gepaard gaat met zorgen en verdeeldheid. We horen verhalen over overvolle opvangcentra, problemen met integratie en politieke spanningen. Toch vergeten we soms dat er een diepere, geestelijke dimensie aan dit fenomeen zit, eentje die vol mogelijkheden zit voor het koninkrijk van God.

Landen als Afghanistan, Syrië, Iran en Eritrea worden vaak beschreven als “gesloten landen”—landen waar het christelijke geloof nauwelijks voet aan de grond krijgt en waar het verspreiden van het evangelie verboden is. De grenzen van deze landen blijven potdicht voor zendelingen, en velen riskeren hun leven als ze proberen hun geloof openlijk te belijden. Maar wat gebeurt er als de mensen uit deze landen onze buurmannen en buurvrouwen worden? Als hun kinderen naar dezelfde school gaan als de onze? Als ze in de supermarkt staan naast ons in de rij?

Een goddelijke kans

We zouden kunnen denken dat migratie vooral een uitdaging is, maar wat als we het zien als een goddelijke kans? Een kans die we met beide handen mogen aangrijpen? Jezus gaf zijn volgelingen de opdracht om “alle volken tot discipelen te maken” (Mattheüs 28:19). We denken vaak dat dit betekent dat we naar verre landen moeten trekken, maar wat als die volken nu juist naar ons toe zijn gekomen?

In onze wijk wonen inmiddels mensen uit landen die we wellicht zelf nooit zouden bezoeken, laat staan dat we daar het evangelie zouden kunnen verkondigen. Deze mannen en vrouwen komen vaak uit contexten waarin het christelijk geloof onbekend, verboden of vervolgd is. Ze zijn opgegroeid met andere religies, andere wereldbeelden en een diepe culturele verbondenheid met hun geboorteland. Als ze hier, in een veilige omgeving, met het evangelie in aanraking komen en tot geloof komen, krijgen ze de unieke mogelijkheid om zelf getuigen te worden onder hun eigen volks- en cultuurgenoten. Ze begrijpen de taal, de tradities, de gevoeligheden en de barrières veel beter dan wij ooit zouden kunnen.

blog Jan

De sleutel tot geestelijke vernieuwing

Wie kan een Iraniër beter bereiken met het evangelie dan een andere Iraniër die zelf de levensveranderende kracht van Christus heeft ervaren? Wie kan beter getuigen tegenover een Somaliër dan iemand die dezelfde taal spreekt en weet wat het is om te leven onder islamitische wetgeving? Het wonderlijke is dat juist deze mensen, die door hun migratie vaak een moeilijke en onzekere weg bewandelen, de sleutel kunnen zijn tot de geestelijke vernieuwing van hun eigen volk.

Migratie mag dan wereldwijd een bron van spanning zijn, maar in het licht van Gods plan biedt het ons een ongekende kans om volken te bereiken die voorheen onbereikbaar leken. Wat als we deze kans omarmen, niet met angst of terughoudendheid, maar met hoop en geloof? De vraag is alleen: gaan we deze kans benutten?

Het is tijd om migratie te zien voor wat het is: een goddelijke gelegenheid om het goede nieuws van Jezus te delen met mensen uit gesloten landen, die op hun beurt veel beter in staat zullen zijn om hun volksgenoten te bereiken. Laten we niet langer stil blijven, maar met liefde en overtuiging handelen in het besef dat we deel uitmaken van iets groters dan onszelf.

*Ik heb bewust de bredere term migratie gebruikt. Hieronder vallen onder andere: seizoensarbeiders, arbeidsmigranten, studenten en asielzoekers.

Jan Wolsheimer is directeur van CAMA Zending, een zusterorganisatie van Unie-ABC. 

De mens

Wanneer koning David op een zeker moment in een stikdonkere nacht omhoog kijkt en daar aan die prachtige zwarte hemel ontelbare sterren ziet staan, lichtjaren van hem verwijderd, die er lang voor hem stonden en lang na hem nog steeds zullen staan, dan beseft hij hoe klein en nietig en tijdelijk hij is. Sterfelijk. Wat is dan de sterveling dat U aan hem denkt, het mensenkind dat U naar hem omziet. U bent God, die met uw vingers al die sterren daar fijngevoelig hebt neergezet. Niet met uw grote hand of met uw sterke arm, nee, fijngevoelig en met speels gemak, althans zo lijkt het, heeft U iedere ster op de juiste plek neergehangen. En daar hangen ze iedere nacht weer, hoe het hier op aarde ook gaat.

Koning David kende zijn plek. Hij die zijn tienduizenden had verslagen, inclusief de reus Goliath, en die werd toegezongen door velen, wist dat hij vergeleken bij God niet veel voorstelde. En toch, staat er dan (in Psalm 8), dat God ons bijna goddelijk heeft gemaakt en met heerlijkheid en luister heeft gekroond. En dat geldt voor iéder mens. Gisteravond was ik op bezoek bij een ouder echtpaar dat heel hun leven al op zoek is naar een plek waar hun gehandicapte dochter kan wonen. Een thuis voor haar, waar ze te eten en te drinken krijgt en gewassen wordt en veilig kan gaan slapen. Een halfjaar gelden hadden ze goede hoop het eindelijk gevonden te hebben, maar nu dreigt uitzetting omdat hun dochter volgens de leiding toch niet in het huis (de zorginstelling) past.

Vluchteling

Een paar weken gelden was het bij Beste Zangers de avond van Claude, die van het nummer "Ladadadadadada". Op zijn negende gevlucht uit Congo en nu met 21 jaar de jongste deelnemer aan het programma ooit. Programmaleider Jan Smit vroeg hem hoe zijn tijd in het asielzoekerscentrum was geweest waarop iedereen zich schrap zette om vervolgens van verbazing bijna van hun stoel te vallen toen ze hoorden dat hij er zo’n leuke tijd had gehad. Dat hadden ze niet verwacht, maar wat was het een verademing om te horen. En wat had hij als vluchteling en christen veel te vertellen. Net als de dochter van dat oudere echtpaar waar ik op bezoek was, ook al kan ze zelf niet praten. Maar dan moet je het wel willen horen.

Museum of Humanity

Museum of Humanity

Iéder mens is door God met heerlijkheid en luister gekroond. Om dat te zien gaan we als regio Noordwest deze week naar het Museum of Humanity om onze regioavond te houden. Om te luisteren naar de droom die heeft geleid tot de oprichting van het museum en om met eigen ogen de kroon op Gods schepping te zien, in de foto’s die er hangen en in elkaar. Opdat we zullen horen en ons zullen verbazen over Gods werk en het David kunnen nazeggen: "Heer, onze Heer, hoe machtig is uw naam op heel de aarde".

 

Paul Wiersma is regio-coördinator voor Unie-ABC. 

Ervaringen van een missiereis

“In juli gingen we met een groep jongeren op Missiereis naar Italië. Een hele toffe ervaring waar ik graag wat over deel.”

“Voor we richting Italië vertrokken hebben we elkaar een paar keer gezien als groep. Deze avonden stonden in het teken van training door CAMA Zending, met elkaar eten en kennis maken. We hadden goede gesprekken, dachten met elkaar na over geloven en de missie van onze reis. Achteraf zie ik dat deze avonden heel waardevol waren en een mooie basis hebben gelegd voor onze reis.

Vol programma
In Italië wachtte ons een vol programma. Op zondag bezochten we de lokale gemeente. Met elkaar hebben we daar gebeden, gezongen en nagedacht over wat het betekent het lichaam van Christus te zijn. Als groep mochten we ook 2 nummers zingen tijdens de dienst. Prachtig om met elkaar God groot te maken en bijzonder om te zien hoe God werkt in deze gemeente.

Door de week heen hebben we veel verschillende dingen gedaan. We hielpen bij een zomerkamp voor kinderen zonder enige christelijke achtergrond. Hier leren ze over de Bijbel en hebben gezelligheid met elkaar. Verder hielpen we mee in een vluchtelingencentrum, hadden we een sportochtend met een groep vluchtelingen en reikten we uit naar vluchtelingen in de straten van Milaan. Ook hebben we nauw opgetrokken met 2 Italiaanse kerken en met name ook met de jongeren van deze kerken.

Bijzondere momenten
Er zijn een aantal momenten die mij erg zijn bijgebleven. Allereerst denk ik aan de bergwandeling die we als groep hebben gemaakt. We hebben deze dag met elkaar nagedacht over thema’s als Gods plan met je leven, je gaven en talenten en het in praktijk brengen van je geloof. Hier kwamen mooie en bijzondere gesprekken uit voort. Soms liepen we in stilte om voor elkaar te bidden. Aan het einde van de wandeling kwamen we op een punt waar 3 kruizen op de berg stonden. Ieder voor zich dacht na over wat hij of zij aan de voet van het kruis wilde brengen. Een indrukwekkend en emotioneel moment voor ons als groep. We mochten hier met en voor elkaar bidden. ‘s avonds hadden we een gebedsavond met de lokale kerk die fantastisch aansloot op deze dag.

Als ik terugdenk aan de reis waren er ontzettend veel mooie en bijzondere momenten waarin we Gods aanwezigheid mochten ervaren. Het bracht ons als groep dicht bij elkaar. Ik had geen enkel moment en geen enkel onderdeel van de reis willen missen. Op missiereis gaan met andere jongeren is verbindend en verdiepend voor mijn persoonlijk geloof. God werkt op oneindig veel plekken en op veel verschillende manieren. In Italië heb ik een stukje van Zijn werk mogen zien en dat was ontzettend waardevol.

Al met al was dit een bijzondere en gezegende reis met prachtige mensen en ontmoetingen. God was er elke dag bij en met elkaar mochten we Hem groot maken en groeien in ons geloof. Een ervaring om niet snel te vergeten!”

Deelneemster CAMA ENVISION Missiereis Italië zomer 2024

CAMA ENVISION biedt missiereizen voor groepen en individuele jongeren.
Kijk op www.camazending.nl/envision voor meer informatie.