Als je 80/20 intypt op google dan komt de 80/20 regel tevoorschijn, die kort-door-de-bocht inhoudt dat 20% van wat je doet bepalend is voor 80% van de gevolgen. De regel wordt vooral toegepast op ons werk, waarbij het de kunst is om de betreffende 20% te vinden, zodat je effectief bent in wat je doet. Maar op allerlei vlak vindt de regel gretig aftrek. Zo is mij ooit geleerd dat ik als pastor 80% van de tijd voor mijzelf moet zorgen en 20% voor de ander. Ik vond dat de omgekeerde wereld en weet nog niet of ik het er wel mee eens ben. Misschien is 50/50 beter?

Zou je de 80/20-regel ook kunnen toepassen op gebed? En wat moet het gebed dan zijn? 20% of 80%? Vorige week ontmoette ik een voorganger uit regio Noordwest die ’s morgens vroeg iedere dag van de week een uur lang online met zijn gemeente bidt. Behalve op zondag, dan gaan ze naar de kerk. Ik werd er stil van. ‘Als ze ergens bidden, dan is het in Afrika,’ vulde iemand aan. ‘Wij organiseren veel en bidden weinig, zij doen het andersom.’

‘Bid en Werk’ leren de monniken ons, ‘Ora et Labora.’ Dat werken dat kunnen we wel, dat zit nog in ons Calvinistische bloed, maar hoe zit het met ons bidden? In de kerk en thuis. Ik ben bang, nee ik weet zeker, dat ik bij lange na niet aan die 20% kom. En misschien is dat ook wel niet realistisch. Of toch wel? ‘Bid en Werk,’ de monniken doen het. De oecumenische Monastieke Gemeenschap van Bose in Italië, die dit jaar het materiaal voor de week van gebed heeft geschreven, komt drie keer per dag bij elkaar voor gemeenschappelijk gebed. Andere kloostergemeenschappen kennen zelfs zes gebedstijden op een dag. Op vaste tijden, iedere dag weer, het hele jaar, het gebed voorop, bid en werk, 50/50.  

‘Als de Heer het huis niet bouwt, vergeefs zwoegen de bouwers;’ leert Salomo ons (Psalm 127:1). En Paulus schrijft eeuwen later ‘Ik heb geplant, Apollos heeft water gegeven, maar God heeft doen groeien.’ (1 Korintiërs 3:6) Als we dit echt geloven, dat de bouw van de kerk (en van ons hele leven) van God afhangt, dan moeten we ook écht gaan bidden. Laat 20% van alles wat we in de kerk doen, dan een tijd van gebed zijn. Laat vaste gebedstijden komen, laat online gebedsontmoetingen vermenigvuldigen en laat de bidstonden herleven!

Paul Wiersma is regio-coördinator voor Unie-ABC voor de regio Noordwest. 

Op verzoek deel ik graag mijn leeservaring van ‘De memoires van Br. Martinus Metgod – De eigenaardige entree van kandidaat Keizer’. Alweer het derde boek van baptistencollega Kees Postma, uitgegeven bij KokBoekencentrum. 

Afgelopen najaar organiseerden we weer een Alpha. Het leek ons een goed idee om dit keer een Alpha speciaal voor jongvolwassenen te doen. Maar ja, wat doe je wanneer er maar één aanmelding is?

We stelden elkaar deze vraag toen de teller lange tijd op één aangemelde deelnemer bleef staan: ‘Wat doen we wanneer er niet meer bijkomen?’ In de weken erna druppelden zoetjesaan de aanmeldingen binnen, in eerste instantie vooral van potentiële teamleden, waardoor het team op zeker moment groter was dan de groep aangemelde deelnemers. Dit draaide echter volledig om en uiteindelijk begonnen we deze Alpha met een fantastische groep van 36 (jonge) mensen.

En wat een bijzondere verhalen kunnen we vertellen: jongvolwassenen die vanuit het niets, zonder enige christelijke achtergrond, door God geroepen werden naar deze Alpha. Anderen die na een lange zoektocht - in onder meer de New Age - uiteindelijk Jezus vonden. Weer andere jongvolwassenen die zo graag hun geloof van het hoofd ook in hun hart wilden ervaren. Zo bemoedigend om met deze groep jonge mensen op te trekken, hun hongerigheid naar de waarheid te merken en het enthousiasme te proeven waarmee zij nu hun plek als volgeling van Jezus in de kerken en in de samenleving innemen.  

Deze week aten we mee bij iemand op leeftijd. We hadden een lang gesprek over ons werk in Europa, waar we werken met kerken en missionaire- en sociale projecten, met name in landen waar weinig christenen zijn. Onze gastheer vroeg of het ons niet erg ontmoedigde dat er zoveel leed is, er zoveel mensen zijn die Jezus nog niet kennen, er zoveel mensen zijn die in duisternis leven. 

Ik moest denken aan het verhaal van dat kleine jongetje op een strand bezaaid met duizenden zeesterren. Als deze zeesterren niet meer in zee terecht komen, gaan ze dood. Er leek geen beginnen aan. Zover je kon kijken, overal zag je gestrande zeesterren. Het jongetje trok zich hier blijkbaar niets van aan, raapte een voor een de zeesterren op en gooide ze terug in zee. Een voorbijganger vroeg hem: 'Waarom doe je dit? Er zijn duizenden van die zeesterren. Het maakt toch geen verschil of je er een paar teruggooit of niet?' Het jongetje keek hem aan en zei: 'Maar voor deze ene maakt het wel verschil,' en hij liep verder en gooide weer een zeester terug in zee.

Wat je doet, doet ertoe. Dat ene gebaar, dat ene woord, die ene bemoediging, die ene uitnodiging voor een Alpha, die ene dakloze die je iets te eten geeft, die ene die je kunt vertellen over Jezus... Je bent van betekenis en hebt impact op het leven van mensen!

Wat ons antwoord was, op die vraag als het er maar één was gebleven? ‘We doen het gewoon’ zeiden we tegen elkaar, ‘ook al is het er maar één.’

Laat je niet ontmoedigen, voor die ene maak jij het verschil!
Samen bereiken we zo elke dag nieuwe mensen met het goede nieuws van Jezus.

Hans Borghuis werkt als Coördinator Europa & Envision voor CAMA Zending

Psalm 90, de ‘Oudejaarspsalm’. Ik denk dat die op oudejaarsavond weer in veel kerken en christelijke gezinnen heeft geklonken. Zelf werd ik deze keer erg bepaald bij de zin dat God ‘van geslacht tot geslacht’ een toevlucht voor ons is geweest (NBG51) – of zoals in de Bijbel in Gewone Taal staat: dat we bij Hem veilig zijn ‘elke generatie weer’. In dankbaarheid bedenk ik wat een wonder het is, dat er steeds opnieuw jonge mensen zijn die het stokje van het geloof overnemen van de oudere generaties.