Bij het Baptisten Seminarium gaat het werk dóór. Wel anders dan vóór de coronacrisis. Wout Huizing is docent en merkt dat er nog steeds veel contactmomenten zijn met studenten en collega’s, maar vooral digitaal.

Wie mij een jaar geleden had voorspeld hoe mijn afgelopen werkweek eruit zou zien, had ik niet geloofd: 12 online meetings van in totaal bijna 40 uur achter het beeldscherm voor overleg, training supervisie en… een digi-kroeg. Het zou voor mij ondenkbaar zijn geweest en ik zou vast gereageerd hebben met ‘dat nooit’. Ik ben niet zo van het digitale en geniet van de face-to-face-ontmoetingen. Dat supervisie of colleges via beeldbellen mogelijk zou zijn, had ik met een ferm woord tegengesproken.

Maar nu zijn we een jaar verder. De wereld is veranderd en ik blijkbaar ook… Het werken met Microsoft Teams en Zoom gaat me steeds beter af. En wat ik vooral merk: het hindert me steeds minder. Het blijkt – zoals in de afgelopen week – heel goed mogelijk om prachtige momenten met mensen mee te maken.

Avondmaal via Zoom

Mijn week startte op een bijzondere manier, vond ik. Ik had een afspraak met de baptistengemeente Rotterdam-Centrum om voor te gaan in de dienst. Daar is inmiddels de gewoonte ontstaan om op zondagmorgen samen te komen in een Zoommeting. Dat was voor mij nieuw als kerkdienst. In de mail voorafgaand kreeg ik mee dat ik niet moest vergeten dat het ook avondmaal was…. Gewoon vanachter mijn bureau thuis logde ik op zondagmorgen in en trof zo’n 20 mensen. Vooraf wat uitwisseling en vervolgens de dienst. Het lukte zelfs om mee te zingen, terwijl een pianist vanuit zijn huis ons begeleidde. En we vierden het avondmaal! Ieder had zelf brood en wijn en rondom de maaltijd deelden we lief en leed. Persoonlijke verhalen konden worden verteld en wat was er een vrolijkheid toen één lid (ook student aan het Seminarium ?) vertelde dat hij zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd en ze deze zomer hopen te trouwen. Het was een bijzonder moment van verbondenheid en een avondmaal dat ik niet snel zal vergeten!

Op de maandag had ik een supervisiesessie met vier studenten, die studeren aan de VU. Ook zij deelden persoonlijke verhalen en  samen met hen verkende ik hoe zij ánderen kunnen begeleiden binnen de ouderenzorg, ziekenhuis of revalidatie. Een intensieve en diepgaande uitwisseling.

Digi-kroeg

En op dinsdag een moment waar ik naar had uitgekeken: een echte digi-kroeg in de avond met docenten en studenten. Om te vieren dat de minor was afgerond. Studenten hebben in de periode september 2020–februari 2021 hard gewerkt en allerhande vakken aan het Seminarium gevolgd en – deels – afgerond. Een moment om samen terug te kijken. En ook om méér te doen dan alleen te evalueren en feedback op te halen. Dat was eigenlijk niet zo heel spannend, want de meerderheid gaf aan genoten te hebben van de vakken. Ze prezen hoe de lessen digitaal waren vorm gegeven, maar misten wel heel erg het onderlinge, informele contact. We stonden eerst met een schrijfoefening stil bij wat corona voor ons oproept én hadden onder leiding van Teun van der Leer een viering. Daarin stond de vraag centraal wat en wie ons vertrouwen geeft in deze tijd. Er volgden enkele bijzondere getuigenissen. Daarna was er, zoals dat vroeger heette, ‘luim’. Na de ernst, kwam de luim met een soort pubquizz. Ieder mocht een vraag of stelling verzinnen, waarop drie antwoorden mogelijk waren. Je kon antwoorden door rood, groen, of oranje voor je scherm te houden: boeken die je snel uit de kast had weten te halen. Het was zeer ontspannen en lachen met elkaar. De tijd vloog om.

Ik zie er nog steeds naar uit dat het weer kan: elkaar ‘live’ ontmoeten. En tegelijk tel ik de zegeningen van de technische mogelijkheden. Daardoor kán het werk doorgaan en kunnen we op nieuwe wijze verbinding hebben met elkaar. Er zijn nog steeds gesprekken van hart-tot-hart, leermomenten en gelukkig ook momenten om even plezier met elkaar te maken.

Moe, maar voldaan na zo’n week. Het werk gaat dóór vanuit huis vandaag de dag. Mijn conclusie is dat het óók digitaal van even grote betekenis is als daarvóór. Ik ben verrast! En dankbaar.

Wout Huizing, docent Baptisten Seminarium en stafmedewerker Reliëf (christelijke vereniging van zorgaanbieders)