Soms blijft iets wat je in een documentaire hoort, jaren hangen. Zo hoorde ik ruim twintig jaar geleden over enkele Amerikaanse familieleden van Adolf Hitler die zich vrijwillig lieten steriliseren: uit overtuiging dat ze “de kwade dna-lijn” wilden beëindigen. In eerste instantie vond ik het nobel. Het illustreert hoe zwaar familiegeschiedenis kan drukken. Maar ineens raakte me, was het ontbreken van vertrouwen in Gods genade, die zelfs gebroken lijnen kan herstellen (Jesaja 61:3). En vond ik het niet meer zo nobel maar een gemiste geloofskans.

Een scherp contrast zien we in het leven van Bijbelse Ruth. Zij kwam uit de lijn van Lot, die nauw verbonden is met het verhaal van Sodom en Gomorra (Genesis 19). Ondanks deze afkomst koos Ruth ervoor om zich te verbinden met de God van Israël: “Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God” (Ruth 1:16). Uit haar en Rachabs Boaz werd Obed geboren, die voor Noömi werd als een nieuwe levenswortel. En uit deze lijn kwamen David en natuurlijk uiteindelijk Jezus Christus voort. God schrijft heilsgeschiedenis met gebroken mensen.

In onze tijd ligt de nadruk sterk op individuele autonomie, los van afkomst of geschiedenis. Maar de Bijbel laat zien dat wortels ertoe doen. Wie zijn oorsprong erkent, kan ook bewust bouwen aan de toekomst. “Gedenk de rots waaruit je gehouwen bent”, Jesaja 51:1. Soms schamen we ons voor ons verleden of onze voorouders, maar juist in de erkenning daarvan kan God iets nieuws beginnen.

Mijn vader woont in Kenia. Daar, zoals in veel Afrikaanse culturen, is stamverwantschap niet slechts een etiket, maar een bron van identiteit, verantwoordelijkheid en roeping en trots. In de Bijbel is een naam meer dan een label; het is bestemming. Denk aan Abram die Abraham werd, Sarai die Sara werd (Genesis 17:5,15), of Jakob die Israël werd (Genesis 32:29). Namen dragen geestelijke betekenis. Ook wij worden geroepen om namen van gebrokenheid om te vormen tot namen van hoop.

We blijven vrij en verantwoordelijk voor onze eigen keuzes, maar het erkennen van onze plaats in de grotere lijn opent de deur naar werkelijke vrijheid in Christus te leven.

Voor mij is opnieuw beginnen bij God geen theoretisch amen, maar praktisch omzetbaar Halleluja. Naast onze biologische zoon mochten wij twee keer pleegkinderen opnemen: Cassandra en Levi. Hun ouders worstelden onder het juk van geweld, depressie en verslaving en patronen die generaties teruggingen. Maar toen zij erkenden dat zij hulp nodig hadden, kwam er ruimte voor verandering. Pleegzorg bood een veilige bedding. Deze kinderen kregen rust, liefde en vertrouwen en bloeiden.

Niet om onszelf te eren, maar als illustratie: Gods genade maakt het verschil. Als mensen elkaar ruimte geven, werkt Gods Geest herstellend.

Daarin ligt het hart van het evangelie: God geeft een nieuwe naam en herschrijft je toekomst. Zoals Jakob zijn zoon niet Ben-Oni, “zoon van mijn verdriet", noemde, maar Benjamin “zoon van mijn rechterhand”. Zo noemt God ook ons bij een nieuwe naam. In de gemeente mogen wij die ruimte aan elkaar geven: ruimte voor groei, voor herstel, voor vernieuwing. Maar de kracht van de Unie-ABC vind ik het samen kerk-zijn met behoud van eigen gemeentecultuur.

Wij zijn takken van één geestelijke familieboom: de Unie-ABC. Elke gemeente met haar eigen cultuur en gebruiken, maar verbonden door geloof, in één God. Onder Zijn vleugels vinden we eenheid en heling (Psalm 91:4).

Gemeente-zijn is méér dan bijeenkomsten bezoeken. Het is samen uitzien naar de toekomst die God belooft: het nieuwe Jeruzalem Het is leven als voorbode van het Koninkrijk, waar alle verschillen samenvloeien onder het koningschap van Jezus.

In Gods gemeente zijn we als het ware elkaars geestelijke pleegouders. Zoals pleegouders zorgen voor kinderen die tijdelijk in hun gezin opgenomen worden, zo nemen wij elkaar op in liefde in ons aardse bestaan. We dragen samen verantwoordelijkheid om elkaar te bemoedigen, te ondersteunen, en te helpen groeien naar Gods beeld, van lokaal naar landelijk.

Tijdens de Unie-ABC-dag op 23 mei jl. proefden we aan elkaars gemeentecultuur, leerden we van elkaar en kwam verbintenis. De gemeente De Goede Herder in Ede dank voor de gastvrijheid en zorgen. Helaas was ik ziek maar ik geniet van de ervaringen en kijk uit naar 7 november, om elkaar weer te zien en opnieuw te ervaren wat het betekent om geloofsfamilie in genade te zijn.